Met de economie die we vandaag wereldwijd pratikeren, zitten we als ratten in de val.In plaats van de weg van een systeemcrisis in te lopen, moeten we naar een sociaalecologische economie.
Alle dagen zijn er berichten over conflict en oorlog, in Irak, Gaza, Oekraïne, Syrië, Libië, Nigeria, Zuid-Soedan… de gewekte indruk dat oorlogsgeweld en geweldsdoden in opmars zijn, is echter onjuist.
Onder de PALA lezers zijn ze wellicht vrij talrijk, degenen die tot in de vroege jaren negentig burgerdienst hebben gepresteerd in plaats van legerdienst.
Naar aanleiding van het uit elkaar gaan van PALA en De Wereld Morgen reageerde deze laatste met een bijdrage die medeoprichter Dirk Barrez ettelijke malen vermeldde. De Wereld Morgen weigerde een rechtsgeldig recht van antwoord. Hierbij dus.
In een lange open brief aan Google baas Eric Schmidt vertelt Mathias Dropfner van zijn grote angst voor Google en zijn ongeëvenaarde digitale macht in medialand.
Vandaag heeft ons eten de geur van petroleum. We hebben veel aandolie en aardgas nodig om eten op ons bord te krijgen. Met een landbouw en voedselvoorziening die afhankelijk is van een eindige energiebron die slechts uit een beperkt aantal landen aangevoerd wordt, zijn we kwetsbaar. Is het mogelijk om de wereld van voedsel te voorzien met minder fossiele brandstoffen en zo ook de broeikasgasuitstoot te beperken?
Het nieuwe boek ‘Coöperaties. Hoe heroveren we de economie?’ van Dirk Barrez lokt heel wat recties uit. Walter Lootens, auteur van ‘De nieuwe coöperatie, tussen realiteit en utopie’ voegt deze recensie toe aan het debat.
Global Society vzw | PALA.be is één van de meer dan honderd lidorganisaties van NewB die samen met haar vierenveertigduizend coöperanten geschiedenis wil
Heel wat journalisten, nogal wat mensen van coöperaties en vooral veel geïnteresseerden daagden op voor de voorstelling van het nieuwe boek van Dirk Barrez in Brussel.
Met 'Coöperaties. Hoe heroveren we de economie?' schreef journalist Dirk Barrez een warm pleidooi voor de herwaardering van de coöperatieve onderneming in al zijn vormen, het resultaat van jaren onderzoekswerk. Stof tot nadenken ... en tot actie.
Vergeet dat echte democratie mogelijk is als we geen greep hebben op ons economische bestaan. Een reuzengrote bedreiging voor deze economische democratie, en dus voor onze democratie, blijft de vrijwel ongecontroleerde en ongecontesteerde macht van multinationals. Een kleine reis door tijd en ruimte.
Zondag is er, voor het eerst sinds heel lang, een vredesbetoging in Brussel. Het is meteen ook de eerste maal dat de verjaardag van de grootste betoging die dit land ooit zag niet onopgemerkt voorbij zal gaan.
Waarom betogen op 20 oktober 2013? Dertig jaar later zijn kernwapens nog steeds niet weg. We hebben biologische en chemische wapens verbannen; ook landmijnen en clustermunitie zijn er aan voor de moeite. Maar in al ons enthusiasme zijn we één wapensysteem vergeten: de meest vernietigende soort.
Begin jaren zeventig introduceerde de Internationale Arbeidsorganisatie de term ‘informele sector’ om de activiteiten te beschrijven van de werkende armen: ze werken erg hard maar hun werk is niet erkend, geregistreerd, beschermd of geregeld door één of andere overheid. De meeste zijn te vinden in ontwikkelingslanden. In 2002 schat de IAO het aantal werkende armen in de wereld op 530 miljoen: zij verdienen niet genoeg om hun gezin aan een inkomen te helpen van één dollar per gezinslid. Maar ook in rijke landen, zeker in bv. Italië of België, bestaat het fenomeen van de onofficiële economie. Dan praten we over het woekerende zwartwerk en de verdoken productie in bijvoorbeeld illegale kledingateliers, de bouw, horeca, tuinbouw en fruitpluk, of de transportsector. In die informele sectoren van zowel de arme als de rijke landen liggen de lonen of wat daarvoor moet doorgaan bijna altijd veel lager. Wie daar moet werken is gelukkig als hij min of meer kan rondkomen, want meestal levert dat werk niet genoeg op om van te leven. En daar moet nog bij verrekend worden dat er van werkzekerheid zelden sprake is, evenmin als van sociale zekerheid. Voor pensioenen, ziekte, werkloosheid is niets geregeld, om van vakantiegeld of kinderbijslag maar te zwijgen. Het fenomeen dat iemand wel werk heeft maar te weinig verdient om fatsoenlijk te leven, beperkt zich echter niet tot die informele arbeidssectoren. Vooral in de Verenigde Staten is de jongste jaren het aantal onderbetaalde formele banen fors gegroeid. Bijna iedereen kan er aan werk geraken, maar met die lage salarissen blijft men ruim onder het levensminimum hangen. En het gaat hier om miljoenen jobs.
