COVID-19 trekt diepe sporen door mensen en samenleving. Ook de impact op nieuwsmedia en journalisten is groot. Dat opent de vraag naar de risico’s van de crisis voor de journalistiek en haar basiswaarden van onafhankelijkheid en vrijheid.
Staat de wereld het ergste nog te wachten? Een blik op de Global Health Security Index kaart leert dat vooral landen met een slechtere gezondheidscapaciteit de coronashock nog volledig moeten verwerken.
De coronacrisis maakt olie spotgoedkoop. Gaan we nu de fossiele industrie en hun bankiers redden? En zo de transitie naar hernieuwbare energie, nog altijd urgent, zwaar hinderen? Of kiezen we verstandig?
Geld is een middel, zeker, maar van onschatbaar belang. Het is de zuurstof waarmee een economie duurzaam welvaart en welzijn weet te creëren. Veiligheidshalve moeten we in volle coronashock onze bank Belfius zonder treuzelen verankeren in de samenleving.
Corona dwingt tot bliksemsnel reageren. Meteen dringt ook de vraag hoe snel en verstandig de herleving aanpakken? Er wachten vitale keuzes zoals het beveiligen van de levensnoodzakelijke basiseconomie en het verankeren van Belfius.
Vele jobs staan op de helling als het leven stilvalt. Minder zichtbaar is hoe slechte globalisering het werk en inkomen van velen in de tang neemt.
Het is in vele decennia, eigenlijk sinds de Tweede Wereldoorlog, niet gezien hoe snel en fel het internationale én binnenlandse verkeer van mensen door het coronavirus implodeert.
Niet alle gevolgen van corona zijn even rampzalig.
Wat moeten we nu aanvangen met vele politici & hun partijen die in hun reacties op de ernstigste crisis uit heel hun ‘verantwoordelijke’ loopbaan achterliepen op hun burgers én op het bedrijfsleven?
Het coronavirus zorgt voor een door geen enkele volwassene ooit beleefde wereldwijde gezondheidscrisis. De jongste tijd kon u zeker vergelijkingen lezen met de Spaanse griep of de Zwarte Dood. De zwaarste gezondheidscatastrofe uit de geschiedenis kreeg echter geen aandacht.
