Rio Tinto omzeilt voor de door haar gecontroleerde Oyu Tolgoi mijn in Mongolië 700 miljoen dollar aan belastingen in Canada en Mongolië... met behulp van belastingparadijzen Nederland en Luxemburg.
Over de wereldeconomie verschijnen de jongste tijd alleen maar hoeraberichten en positieve cijfers. Vreemd, want er is wel degelijk ook heel ander economisch nieuws te rapen.
Belgische bedrijven betalen geen belastingen op 62 miljard euro die ze in Dubai boven water laten komen. Wie Triodos Bank werkingskapitaal bezorgt, betaalt tweemaal belastingen.
In tal van verenigingen zijn vele mensen verantwoordelijk voor het geldbeheer. Meestal kan dat geld duurzamer worden ingezet of geïnvesteerd. Om daarbij te helpen, is er nu een handige gratis brochure, hier te downloaden. Er is ook een gedrukte bruchure, eveneens gratis, enkel de verzendingskosten zijn te betalen.
De ruim 400 miljard dollar die ontwikkelingslanden ontvangen van hun migranten leiden soms tot een bijna verdubbeling van het inkomen van arme mensen. Spijtig genoeg bedraagt de kost om het geld ginder te krijgen meer dan dertig miljard. Dat moet veel goedkoper kunnen.
De Franse Cigales clubs vallen niet zozeer op door de grote massa’s spaargeld die ze weten te investeren in lokale bedrijven. Maar ze vormen in elk geval een opvallend alternatief voor klassieke financiële instellingen.
Wil u zich nog eens opwinden over de bankencrisis? En vooral dan over hoe iedereen heeft betaald voor de stommiteiten van de grootbanken… behalve die bankiers zelf, en degenen die grof verdienden aan de ‘redding van de banken’.
Er is de jongste weken veel belangstelling voor een Fins experiment met het basisinkomen. Kijk dan toch ook even richting Alaska waarvan alle inwoners, ook de kinderen, al sinds 1982 jaarlijks een dividend ontvangen.
Er was een tijd dat schulden en crises van het Zuiden de geldmarkten zware koortsaanvallen bezorgden. Al enige jaren moeten Europeanen wennen aan geldcrises in de eigen regio. Intussen gaat nog heel weinig aandacht naar de schuldenlast van vele ontwikkelingslanden. Dat is niet terecht.
Natuurlijk kunnen overheden, samenleving en bedrijven maar best samenwerken om welvaart en welzijn te creëren. Maar altijd is het uitkijken of de lasten en lusten eerlijk verdeeld zijn. Voor investeringen in infrastructuur blijkt vele zogenaamde publiek-private samenwerking (PPS) tussen overheden en privépartners veruit het duurst.
Wereldbank en andere ontwikkelingsbanken krijgen al tijden bakken kritiek omdat ze nogal wat projecten en bedrijven financieren die met dat geld meer kwaad dan goed doen. Er komen bijvoorbeeld zware milieuproblemen van, of ze halen de bestaansbasis van hele gemeenschappen onderuit, of nemen een loopje met werknemersrechten.
Als de beurzen het slecht doen en banken moeten beklemtonen dat ze wel degelijk stevig staan, stijgt opnieuw de financiële crisissfeer. Maar er zijn al lang veel ernstiger redenen om grote vraagtekens te plaatsen bij ons geldsysteem, in de eerste plaats omdat het een duurzame wereld tegenwerkt.
Van Zwitserland en Italië tot Canada, Brazilië en India tonen coöperaties dat ze als geen ander succesrijk kunnen ondernemen, voor meer jobs zorgen dan multinationals en nog meest ecologisch te werk gaan ook. Het is niet te geloven hoe blind wij zijn voor het potentieel van coöperatieve bedrijven om de crisis te lijf te gaan.
Het is hoog tijd dat de Belgen zichzelf kwijting geven en weigeren de Dexia-rekening te betalen. Want nadat de politici hebben gefaald en de bestuurders van Dexia kwijting hebben gekregen van hun verantwoordelijkheid, kan het toch niet dat de Belgische burgers – de enige echt onschuldigen – tot 54 miljard euro zouden moeten betalen.
“Vous Belges, vous êtes les esclaves des Français” hoorde ik een kwade man in hartje Brussel tegen een ober roepen. Weinigen die het zo spits zouden formuleren. Maar vooral, we weten al veel langer dat hij gelijk heeft, de rijkdommen van deze kolonie worden op onrechtmatige wijze geplunderd.
Het bijna onvoorstelbaar grote bedrag van 54 miljard euro dekt België nu af aan risico bij de zogenaamde Dexia bad bank. De ironie van de financiële crisis is dat de grootbankiers sinds 2008 ook landen dwingen om speculant te zijn. Hebben we onze lessen nu nog niet geleerd?
Wat heeft het voorbije jaar gebracht? Niet veel goeds, op het eerste gezicht. Onze vertrouwde wereld valt in scherven uiteen, en de nieuwe wereld is er nog niet.
Ze kunnen Awa, Kamala, Modibo of Riri heten, de kinderen die vandaag omkomen van honger, Johan of Naranga, de boeren en boerinnen, die vandaag zelfmoord plegen, allemaal slachtoffers van econ
Vind Pala artikels die inzoomen op de rol van geld, financiële crisis, falen van grootbanken en alternatieven. Onder Dexia zijn meer artikels te vinden over de ineenstorting van deze wereldwijd opererende fantoombank.
Woord in de kijker: Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling
De OESO verzamelt de industrielanden van de wereld en wordt daarom ook wel de club van de rijkste landen genoemd. Wat deze organisatie vooral doet is informeren en adviseren op het vlak van economisch en sociaal beleid. De OESO speelt een belangrijke rol in de mondiale economische ontwikkelingen en haar studies en rapporten hebben grote invloed op het beleid van de lidstaten. Vooral vakbonden hebben kritiek op het sociaal beleid dat doorklinkt in een aantal studies, en dat ze niet echt als werknemersvriendelijk ervaren. De werkwijze en besluitvorming van de OESO zit daar voor veel tussen. Haar belangrijkste gesprekspartners zijn immers de ministers van economische zaken die in al te veel gevallen geen hoge dunk hebben van sociaal beleid. In 1976 komt de organisatie zowat als eerste met een gedragscode voor multinationale ondernemingen die later enkele keren is gewijzigd en aangepast. Deze richtlijnen zijn geen verplichtingen. Het zijn aanbevelingen aan multinationals om vrijwillig een aantal principes te respecteren op zo verschillende terreinen als werkgelegenheid, mensenrechten, milieu, informatie, concurrentie, belastingen en zelfs wetenschap en technologie.
