Recente inhoud op Pala

Eigenlijk hoort het economische akkoord dat de Europese Unie en Canada willen sluiten op één pagina te kunnen. En vooral, het mag niet ondersteboven worden geschreven: samenleving en milieu staan voorop, binnen hun grenzen functioneert de economie.

Iedereen heeft nu de mond vol van de noodzaak van een ‘transitie’ van onze samenleving. Dan kan het boek van Dirk Barrez, die mee aan de wieg stond van het Transitie Netwerk Middenveld (TNM) waartoe ook de Gezinsbond behoort, een goede gids zijn.

Het echte Eandis-debat gaat over de onmacht om onze toekomst ernstig in handen te nemen, niet over Chinezen, zelfs niet zozeer over het management en het bestuur van Eandis. We verzuimen de dringende omschakeling naar een duurzame economie stevig te pakken.

Het is niet altijd onaangenaam nieuws dat overheerst. Terwijl het Eandis-debacle illustreert hoe slecht wij hier het klimaatgevaar aanpakken, heeft het Europees parlement het klimaatakkoord - eind vorig jaar in Parijs gesloten - geratificeerd.

Het lijkt een vreemde oproep, maar na lectuur van het nieuwe boek van Dirk Barrez perfect begrijpelijk. Het is namelijk een optimistische visie op de vele mogelijkheden om tot een ‘andere wereld’ te komen. Alleen, we moeten het willen en doen, burgers, bedrijven en bovenal de overheid.

'TRANSITIE. Onze welvaart van morgen' is voorgesteld. Het is het nieuwe Pala boek van Dirk Barrez, voor iedereen die wil begrijpen waar transitie om draait en hoe we ook morgen goed kunnen leven. Lees hier alvast de inleiding.

Komen er een pak nieuwe industriële jobs aan? Dat beeld strookt niet met de huidige economie die, zoals bij Ford Genk of Caterpillar, vele van die jobs ten dode opschrijft. Maar… klopt dat wel? Of zijn we toe aan herindustrialiseren, weliswaar in een heel andere 'kringloop' economie?

Vele steden spreiden zich steeds verder uit over het omringende land. In Calgary, stad van meer dan een miljoen mensen, wil men de andere richting uit.

Het is een paradox waar niet hard genoeg op gehamerd kan worden. Economische groei leidt op zichzelf niet tot vermindering van ongelijkheid. Zelfs een vermindering van het aantal armen in een land vloeit niet voort uit louter economische groei.

Er was een tijd dat schulden en crises van het Zuiden de geldmarkten zware koortsaanvallen bezorgden. Al enige jaren moeten Europeanen wennen aan geldcrises in de eigen regio. Intussen gaat nog heel weinig aandacht naar de schuldenlast van vele ontwikkelingslanden. Dat is niet terecht.

Natuurlijk kunnen overheden, samenleving en bedrijven maar best samenwerken om welvaart en welzijn te creëren. Maar altijd is het uitkijken of de lasten en lusten eerlijk verdeeld zijn. Voor investeringen in infrastructuur blijkt vele zogenaamde publiek-private samenwerking (PPS) tussen overheden en privépartners veruit het duurst.

Het aantal actieve coöperaties in Nederland is de voorbije twee jaar toegenomen van 1700 tot ruim 2500. En ze rukken op buiten de klassieke sectoren van landbouw en verzekeringen. Samen haalden ze in 2015 een omzet van 111 miljard euro.

Niet enkel in landen van Zuid-Amerika, Afrika of Azië tieren grootgrondbezit en landroof. Ook Schotland is er opvallend door gekenmerkt. Maar in Assynt herovert de gemeenschap de controle over haar land.

Het belangrijkste nieuws is snel gezegd. Groot-Brittannië vertrekt. Maar of het nu vertrekt of zou gebleven zijn, de Europese Unie moet het  vertrouwen van haar burgers herwinnen. Dat kan maar als ze haar eigen aantrekkelijkheid herontdekt en beseft dat elke democratie lokaal begint.

Niet iedereen is daarvan te overtuigen, maar onderzoek kan interessante kennis opleveren. Zo bijvoorbeeld wat een transitie naar een circulaire economie zou kunnen opleveren: tot wel 27.000 nieuwe jobs alleen al in Vlaanderen.

Knorr, Lipton, Becel, Zwan, Ben & Jerry’s, allemaal merken van Unilever. Sinds 2010 mikt dat mondiale voedingsconcern op duurzaamheid met het Unilever Sustainable Living Plan. Het rapporteert forse vooruitgang. Toch zijn de doelen ecologisch onvoldoende ambitieus, en is onduidelijk hoe de zwaksten in de productieketen hun rechtmatige deel zullen krijgen.

Af en toe, zoals met de instorting van de Rana Plaza textielfabriek of de sluiting van Ford Genk, worden we brutaal herinnerd aan de globalisering van onze economie. Maar hoeveel mensen werken in wereldwijde productieketens? En gaan hun inkomens erop vooruit?