Sinds eind 19de eeuw regent het waarschuwingen voor straling, asbest, tabak, overbevissing, DDT, groeihormonen, klimaatverandering, insecticiden, genetisch gewijzigde gewassen, nanotechnologie… altijd worden veel te laat lessen getrokken.
Een interessante mediavraag. Hoe haalt Nieuw-Zeeland het nieuws? Met de prestatie van 100 dagen coronavrij of het opduiken twee dagen later van nieuwe binnenlandse besmettingen?
Toen het coronavirus toesloeg, zijn vele ouderen fataal in de steek gelaten om te sterven. De New York Times brengt een uitgebreid verslag met een macabere hoofdrol voor België. Een schuldige rol.
HALFsamenlevingen gaan slecht om met zware crises, van klimaat tot corona. Ze maken zich wijs dat er een weg van halve maatregelen zou zijn tussen het virus laten woeden en het uitroeien… om dan te moeten ondergaan dat halfslachtig beleid de crisis verergert. Waar is het perspectief?
Klimaat, corona, ongelijkheid… Vele dynamieken maken onze wereld tot een onzekere en zelfs gevaarlijke plek. Een kwalitatieve dialoog tussen wetenschappers en samenleving is nodig om samen de beste oplossingen te vinden die voor iedereen een duurzame toekomst mogelijk maken.
In het Amerikaanse Portland opereren tegen de wil van de lokale verkozenen federale agenten in niet-gemarkeerde voertuigen. In camouflagepakken en zonder enige identificering pakken ze vreedzame betogers op. Zelfs is er al geschoten met “minder dodelijke” kogels.
Het Europees Gerecht heeft geoordeeld dat Apple dan toch geen 13 miljard euro belastingen moet betalen aan Ierland. Daarmee ligt de miserie van fiscale concurrentie tussen verschillende landen weer volop bloot.
Sinds 3 juni onderzoekt een commissie In het Vlaams Parlement de coronacrisis. Dat mag wel in een land met een rampzalig beleid dat resulteerde in één van de allerhoogste sterftecijfers in de wereld.
China is vervelend voorspelbaar als het gaat om het streven naar democratie en zeggenschap in de samenleving. Voor deze éénpartijstaat en dictatuur horen die niet te bestaan, niet in China en niet in Hongkong.
De Hoge Commissaris voor de Vluchtelingen brengt geen verheugend nieuws. Eind 2019 is het aantal ontheemden of vluchtelingen in de wereld gestegen tot 79,5 miljoen mensen. Dat is bijna een verdubbeling sinds 2010.
De farmaceutische industrie is uiterst rendabel én steunt op overheidsgeld. Toch zoekt ze amper naar de geneesmiddelen die meest nodig zijn. Dat moet snel beter nu een coronavaccin hard nodig is.
Hoe gaan we de coronacrisis betalen? Toch niet alleen met belastingen? Want er is een prima alternatief. Zet de immense aantallen coronamiljarden grotendeels om in aandelen van bedrijven, dan zorgen die straks voor overheidsinkomsten.
Nadat leden van de raad van bestuur bedenkingen uitten over een programma, is er bij de publieke omroep VRT beslist om een aflevering van een satirisch programma te censureren. Een heel zwaar precedent.
Onze ‘experts’ minimaliseerden zelfs nog begin maart het gevaar van het coronavirus. Wij hadden niet het geluk van landen die mee dankzij alerte deskundigen veel minder getroffen zijn. Waarom leerden de ‘onze’ zo traag?
Staren we ons blind op de Verenigde Staten van America First, en zien we niet of te weinig dat er ook een ander Amerika is? Het is dat land dat Monika Triest ons wil tonen in haar boek.
Een samenleving die zichzelf voorliegt, zal crises slecht of niet aanpakken. Inleiding van de nieuwe publicatie 'Tienduizend doden & lockdown. Waren ze te vermijden?'
Op de documentaire ‘Planet of the Humans’ over de beperkingen van hernieuwbare energie werd zware kritiek geleverd. Bernard Mazijn brengt tegenargumenten aan en verwacht van de criticasters dat ze problemen openlijk onder ogen zien.
Door corona zou de economie ‘negatieve groei’ vertonen. Vreemd, want groei kan nooit negatief zijn. Dan is het afname, achteruitgang of krimp. De groei-obsessie vertaalt zich in even grote obsessie voor het bnp als maatstaf voor welvaart en welzijn, nochtans een heel kromme meetlat.
Opvallende berichten waren het over de gehavende geldinzameling van Het Rode Kruis of Broederlijk Delen. Of de versnelde internationale afslanking van Oxfam. Vele verenigingen en organisaties zien door corona hun inkomstenkant aan flarden gereten. Waar vinden ze goede raad?
"Het coronabeleid kost 10.000 het leven, stort iedereen in een verwoestende lockdown en belast zwaar onze toekomst… terwijl bijna alle ellende te vermijden viel. Wie ons moest beschermen, deed dat niet. Voor een veilige exit zijn ze onbetrouwbaar. Ze zijn verantwoording schuldig." Een nieuw Pala boek stelt de coronavragen scherp.
Critici van het neoliberalisme hebben het hier heel moeilijk mee: als het om het publiek belang draait, is geld beter in handen van een miljardair als Bill Gates dan in de handen van een federale overheid beheerst door president T.
Corona dwingt tot bliksemsnel reageren. Meteen dringt de vraag hoe de herleving snel én verstandig aanpakken? Er wachten vitale keuzes zoals het beveiligen van de levensnoodzakelijke basiseconomie en een betrouwbaar geldsysteem dat duurzaamheid garandeert.
Is samen met het IMF opgericht in 1944 in Bretton Woods (zie ook daar). Ze bestaat uit de Internationale Bank voor Wederopbouw en Ontwikkeling en de Internationale Associatie voor Ontwikkeling. De Wereldbank telt 185 landen-aandeelhouders. Met 16,45 procent van de stemmen bezit de VS – de grootste aandeelhouder – als enige een blokkeringsminderheid. Erg democratisch functioneert de Bank dus niet. Samen vormen IMF en Wereldbank zowat het mondiale ministerie van financiën. Terwijl het IMF zich concentreert op het monetaire en budgettaire beleid van landen, verschaft de Wereldbank leningen om hun ontwikkeling te financieren. In het begin leent zij aan het verwoeste naoorlogse Europa, later aan ontwikkelingslanden. In de praktijk vormt de Wereldbank één as met het IMF en wendt zij haar financiële macht aan in het kader van het gezamenlijk voorgestane beleid van structurele aanpassing. Die benaming mag dan na kritiek in onbruik geraken, daarom is de doelstelling van IMF en Wereldbank om economieën open te gooien, om ze te liberaliseren en te privatiseren, nog niet veranderd. De gevolgen voor de betrokken samenlevingen blijven al even dikwijls asociaal en zelfs dramatisch. Uit onvrede over dat beleid neemt de vice-voorzitter van de Wereldbank, Joseph Stiglitz, in 2001 ontslag. Hij schrijf zijn kritiek neer in het boek Perverse globalisering (zie ook onder structureel aanpassingsprogramma).
