Een interessante mediavraag. Hoe haalt Nieuw-Zeeland het nieuws? Met de prestatie van 100 dagen coronavrij of het opduiken twee dagen later van nieuwe binnenlandse besmettingen?
China is vervelend voorspelbaar als het gaat om het streven naar democratie en zeggenschap in de samenleving. Voor deze éénpartijstaat en dictatuur horen die niet te bestaan, niet in China en niet in Hongkong.
Waarom éénzijdig de voorspelling van mogelijk 70 procent besmettingen benadrukken als er in Hubei een snelle uitdovingstrend is naar nu zelfs minder dan tien besmette personen per dag? Of moet die trend opnieuw keren? En riskeren we mondiaal zowat 55 miljoen coronadoden?
De Switch programma's willen sociale en ecologische innovaties versterken en de transitie bevorderen naar efficiënte, circulaire en deeleconomieën. Bemoedigend maar te vroeg om de waarde echt in te schatten.
Het Centre tricontinental in Louvain-la-Neuve wil “standpunten uit het Zuiden laten horen en kritisch nadenken over wat ontwikkeling is in het tijdperk van neoliberale mondialisering”. Dat vertaalt zich onder andere in publicaties over de meest diverse thema’s in de reeks Alternatives Sud.
Rio Tinto omzeilt voor de door haar gecontroleerde Oyu Tolgoi mijn in Mongolië 700 miljoen dollar aan belastingen in Canada en Mongolië... met behulp van belastingparadijzen Nederland en Luxemburg.
De Aziatische economie is er deze eeuw sterk op vooruitgegaan. Maar de groei van 7 procent is voor een fiks gedeelte ten koste gegaan van het milieu, van de gezondheid van vele mensen en van verspilling van natuurlijke rijkdommen.
De Wereldbank ligt al tijden onder vuur omdat haar investeringen dikwijls een aanfluiting zijn van echt duurzame ontwikkeling. Af en toe geeft de Wereldbank aan dat ze lessen trekt en zal bijsturen. Maar gebeurt dat ook echt?
De Verenigde Naties proberen nog maar eens - terecht - een dreigende hongerramp te keren. Maar gewagen van de grootste hongerramp is niet terecht. Erger nog, de VN faalt als het om echte oplossingen gaat. Intussen is er de roep om giften, gebruik daarbij vooral uw kritische zin.
Het Greenpeace rapport over de milieukost van smartphones kreeg terecht veel aandacht. Veel minder aandacht is er voor de archislechte arbeidsvoorwaarden bij de grootste producent Samsung.
Het echte Eandis-debat gaat over de onmacht om onze toekomst ernstig in handen te nemen, niet over Chinezen, zelfs niet zozeer over het management en het bestuur van Eandis. We verzuimen de dringende omschakeling naar een duurzame economie stevig te pakken.
In mei van dit jaar wist het netwerk 100 Resilient Cities honderd steden te verzamelen. Het telt leden in vijf continenten. In Nederland zijn dat Den Haag en Rotterdam, België staat niet op de kaart.
Het is een paradox waar niet hard genoeg op gehamerd kan worden. Economische groei leidt op zichzelf niet tot vermindering van ongelijkheid. Zelfs een vermindering van het aantal armen in een land vloeit niet voort uit louter economische groei.
Betaalbare gezondheidszorg voor iedereen. Het is al vele jaren één van de grote internationale dromen. Tegelijk blijft het voor honderden miljoenen mensen een onhaalbare droom, en bijten overheden en samenlevingen hun tanden stuk op deze belangrijke opdracht. Brengt onderzoek redding?
Het publieke goed bij uitstek is de bescherming van de lichamelijke integriteit van elke mens, veiligheid dus. In de straten van stad of dorp mag geen geweld regeren. Het is hoog tijd om dit principe te mondialiseren.
Alle dagen zijn er berichten over conflict en oorlog, in Irak, Gaza, Oekraïne, Syrië, Libië, Nigeria, Zuid-Soedan… de gewekte indruk dat oorlogsgeweld en geweldsdoden in opmars zijn, is echter onjuist.
De jongste decennia hebben de financiële markten veel meer vrijheid gekregen. Die financiële globalisering zorgt voor een spectaculaire aangroei van het zogenaamde flipperkapitaal dat de wereld rondflitst op zoek naar snelle en hoge winsten. Meer dan eens heeft dit geleid tot financiële crises die ontzettend veel mensen hun werk en inkomen kosten. James Tobin, Amerikaans econoom en Nobelprijswinnaar, stelde al in 1978 voor om een kleine belasting van bijvoorbeeld 0,1 procent te heffen op munt- of valutatransacties. Grote voordeel daarvan is dat het de speculatie door flitskapitaal zal afremmen: speculanten moeten immers bij elke wisseloperatie deze taks ophoesten. Als tweede voordeel is er de fikse opbrengst. Zo kan deze mondiale belasting mee de middelen verschaffen om de grote wereldproblemen aan te pakken. Nadelen voor de gewone economie zijn er niet. Zulke éénmalige minieme belasting vormt geen hinderpaal voor wie internationaal goederen of diensten verhandelt of investeert. De Duitse hoogleraar Paul Bernd Spahn stelt later voor om de taks laag of zelfs op nul te houden in normale tijden op de financiële markten. Maar wanneer munten sterk gaan schommelen en er financieel onweer opduikt, zou het tarief sterk kunnen verhogen tot maximum 80 procent of nog meer. Dan dam je de speculatie werkelijk af. De Tobin-Spahn taks is geadopteerd door de andersglobalistische beweging als één van hun hoofdeisen. Nogal wat landen, waaronder India en Duitsland, zijn voorstander van deze belasting. Frankrijk en België zijn nog verder gegaan en hebben de Tobin-Spahn taks in een wet gegoten. Die treedt in werking zodra alle landen van de Eurozone zulke wet hebben gestemd.
