Zijn de meest actieve voorstanders van gelijke rechten en duurzaamheidi tegelijk minst bereid om samen te werken met anderen? Is dat mee de oorzaak waarom hun ambities inzake klimaat, gelijkheid, diversiteit, inclusie, asiel e.a. maatschappelijke steun verliezen?
Meer dan twee op drie landen halen niet de helft van de punten op de corruptiei-index. Uiterst slecht nieuws is dat want corruptiei maakt veel kapot, van talloze mensenlevens tot de Aardei.
Zijn er valabele redenen om het eventuele verdwijnen van USAID te betreuren? Weinig. Want de wereld heeft vooral meer ernstige internationale samenwerking nodig.
In hun visietekst tonen Leuvense professoren overtuigend aan hoe ons voedselsysteem in zowat alle opzichten onduurzaam is. Ze geven ook aan wat prioritair moet gebeuren. Zo kan iedereen weten wat veel te weinig, amper of zelfs niet gebeurt.
Wie geen rekening houdt met voorspelbaar gevaarlijke natuurfenomenen, betaalt een almaar zwaardere prijs nu klimaatveranderingi die natuurrampen verergert. Vergelijk de tol van quasi gelijktijdige recordregenval en stormweer: Valencia 232 doden, Taiwan 3.
Het staatsfonds van Saoedi-Arabië is betrokken bij schendingen van mensenrechten, heeft daar voordeel uitgehaald… en is volledig in de greep van één mens. Zo meldt Human Rights Watch in het rapport 'The Man Who Bought the World'.
De Volkswagen malaise is ongezien in de Duitse industrie. Maar het verwondert niet van een bedrijf dat liever sjoemelt en lobbyt in plaats van ernstig de fossielvrije toekomst en doorbraak van de elektrische auto voor te bereiden.
Waarom is de éne samenleving welvarend en de andere niet? Zelfs als ze dezelfde natuurlijke omgeving en cultuur delen? De Nobelprijs economie 2024 is een goede reden om het boek 'Why Nations Fail' onder de aandacht te brengen.
Indien rijke landen vanaf 1970 twee à drie procent van hun inkomen hadden gedeeld, zou de wereld veel minder ongelijkheid, armoede en noodgedwongen migratie kennen. Die visie van o.a. Nobelprijswinnaar Jan Tinbergen heeft het niet gehaald… al blijft de noodzaak.
Een studie bevestigt wat al langer is geweten: online daten veroorzaakt grotere ongelijkheid binnen samenlevingen. Nieuw is dat media er recent meer aandacht aan schenken.
Wie relevante kennis over de verschillende omgang met rechtspopulisme in Zwitserland, VS, Duitsland en bij Brexit apprecieert, kan terecht bij Daniel Kinderman.
In Zuid-Korea is een verklaring aangenomen voor veilige, innovatieve en inclusieve artificiële intelligentie (AI). En er komen meer instellingen om te waken over de veiligheid van AI.
De coöperatie Railcoop is failliet verklaard. Hoe noodzakelijk haar ambities ook zijn, ze zal geen treinen laten rijden waar de Franse spoorwegen forfait geven. Al in 2021 argumenteerde Pala dat “Railcoop niet noodzakelijk een goed idee is”.
Tijdens de pandemie van begin jaren twintig verslechterde het mentaal welbevinden in vele landen dramatisch. Die zware achteruitgang blijft aanhouden en er zijn geen tekenen van herstel zichtbaar.
HOEVEEL MEER WAARSCHUWINGEN NOG? In 2050 verliest de wereld al zeker 19 procent inkomen door klimaatverandering. Nietsdoen maakt dat alleen maar erger.
Directe democratie is in Zwitserland geen lege doos. Viermaal per jaar spreken de burgers zich in referenda rechtstreeks en beslissend uit over heel verschillende maatschappelijke kwesties: van een duurzaam energiesysteem tot het verhogen van de pensioenen.
We bevinden ons in een ernstige wereldwijde klimaatcrisis, zelf een symptoom van de bredere planetaire crisis. De Europese Unie wil met haar Green Deal een antwoord bieden maar die volstaat niet.
Dat conflict en oorlog toenemen, doet de democratie in de wereld geen deugd. Zo valt de Democratie Index 2023 meest summier samen te vatten… En eigenlijk is deze index nog veel te optimistisch.
Het lijkt er steeds meer op dat Trump zijn slag zal thuishalen terwijl de zgn. Amerikaanse democratie wankelt. Dat stellen Harvard-politicologen Levitsky en Ziblatt in 'Tyranny of the Minority: Why American Democracy Reached the Breaking Point'.
Al lang is bekend dat klimaatverandering de Golfstroom, die warm water naar Europa voert, kan stoppen. Het kantelpunt voor die abrupte verandering, blijkt snel te naderen.
Als er onaanvaardbaar weinig vrouwen bij de besluitvormers in o.a. bedrijven en universiteiten zijn, moet de vraag aangesneden: wat nu? Alvast volgende antwoorden werken tegen discriminatie.
Samenlevingen investeren eerst best zelf in hun toekomst. Laat u echter niet misleiden door het vele gepraat over deglobalisering en het dichterbij brengen van productie. In de huidige wereldeconomie blijven buitenlandse investeringen van groot belang.
Ook al zijn er onaanvaardbaar weinig vrouwelijke besluitvormers, toch loont het speuren naar lichtpunten. Als het draait om het leiden of beheren van bedrijven spelen vrouwen een belangrijke rol in Afrika, Oost-Azië, Latijns-Amerika en de Cariben.
Vakbonden in Noord-Europa, gevolgd door investeringsfondsen, pikken het niet dat Tesla in Zweden weigert om een collectieve arbeidsovereenkomst te sluiten. Ze steunen de staking van de vakbond IF Metall.
Woord in de kijker: structureel aanpassingsprogramma
Ontwikkelingslanden die financieel in de problemen komen, moeten zeker nog in de jaren tachtig en negentig aankloppen bij het Internationaal Monetair Fonds. Heel dikwijls krijgen zij dan een structureel aanpassingsprogramma opgelegd als voorwaarde om hulp te krijgen. Het doel daarvan is om het land in staat te stellen zijn schulden terug te betalen. Altijd krijgen die landen een monetaristische politiek te slikken die de munt devalueert, de overheidsuitgaven drastisch naar beneden haalt en alle economische inspanningen op de export richt. Die zware bezuinigingen halen meer dan eens de gezondheidszorg, het onderwijs en de landbouwondersteuning onderuit. In feite verplicht men die landen elk sociaal-economisch beleid op te geven en een sociale politiek te vergeten. De forse muntdevaluatie maakt het leven veel duurder en verhoogt de schuld in reële termen. Wanneer je daarenboven zowat alle arme landen datzelfde beleid opdringt, stort je hen allemaal samen in een neerwaartse concurrentiespiraal. Een vlammende kritiek op dat beleid van het Internationaal Monetair Fonds komt van Joseph Stiglitz, de Nobelprijswinnaar economie van 2001 en voormalig topeconoom bij de Wereldbank. Heel overtuigend beschrijft hij in zijn in 2002 verschenen boek Perverse globalisering hoe het IMF tientallen landen het slechtst denkbare economische beleid opdringt. Altijd opnieuw is het resultaat een veel diepere economische crisis dan zou moeten, veel meer werkloosheid, armoede en verloren welvaartsproductie.
