Sinds eind 19de eeuw regent het waarschuwingen voor straling, asbest, tabak, overbevissing, DDT, groeihormonen, klimaatverandering, insecticiden, genetisch gewijzigde gewassen, nanotechnologieā¦ altijd worden veel te laat lessen getrokken.
Een interessante mediavraag. Hoe haalt Nieuw-Zeeland het nieuws? Met de prestatie van 100 dagen coronavrij of het opduiken twee dagen later van nieuwe binnenlandse besmettingen?
Toen het coronavirus toesloeg, zijn vele ouderen fataal in de steek gelaten om te sterven. De New York Times brengt een uitgebreid verslag met een macabere hoofdrol voor Belgiƫ. Een schuldige rol.
HALFsamenlevingen gaan slecht om met zware crises, van klimaat tot corona. Ze maken zich wijs dat er een weg van halve maatregelen zou zijn tussen het virus laten woeden en het uitroeienā¦ om dan te moeten ondergaan dat halfslachtig beleid de crisis verergert. Waar is het perspectief?
Klimaat, corona, ongelijkheidā¦ Vele dynamieken maken onze wereld tot een onzekere en zelfs gevaarlijke plek. Een kwalitatieve dialoog tussen wetenschappers en samenleving is nodig om samen de beste oplossingen te vinden die voor iedereen een duurzame toekomst mogelijk maken.
In het Amerikaanse Portland opereren tegen de wil van de lokale verkozenen federale agenten in niet-gemarkeerde voertuigen. In camouflagepakken en zonder enige identificering pakken ze vreedzame betogers op. Zelfs is er al geschoten met āminder dodelijkeā kogels.
Het Europees Gerecht heeft geoordeeld dat Apple dan toch geen 13 miljard euro belastingen moet betalen aan Ierland. Daarmee ligt de miserie van fiscale concurrentie tussen verschillende landen weer volop bloot.
De Hoge Commissaris voor de Vluchtelingen brengt geen verheugend nieuws. Eind 2019 is het aantal ontheemden of vluchtelingen in de wereld gestegen tot 79,5 miljoen mensen. Dat is bijna een verdubbeling sinds 2010.
Hoe gaan we de coronacrisis betalen? Toch niet alleen met belastingen? Want er is een prima alternatief. Zet de immense aantallen coronamiljarden grotendeels om in aandelen van bedrijven, dan zorgen die straks voor overheidsinkomsten.
Nadat leden van de raad van bestuur bedenkingen uitten over een programma, is er bij de publieke omroep VRT beslist om een aflevering van een satirisch programma te censureren. Een heel zwaar precedent.
Onze āexpertsā minimaliseerden zelfs nog begin maart het gevaar van het coronavirus. Wij hadden niet het geluk van landen die mee dankzij alerte deskundigen veel minder getroffen zijn. Waarom leerden de āonzeā zo traag?
Staren we ons blind op de Verenigde Staten van America First, en zien we niet of te weinig dat er ook een ander Amerika is? Het is dat land dat Monika Triest ons wil tonen in haar boek.
Een samenleving die zichzelf voorliegt, zal crises slecht of niet aanpakken. Inleiding van de nieuwe publicatie 'Tienduizend doden & lockdown. Waren ze te vermijden?'
Op de documentaire āPlanet of the Humansā over de beperkingen van hernieuwbare energie werd zware kritiek geleverd. Bernard Mazijn brengt tegenargumenten aan en verwacht van de criticasters dat ze problemen openlijk onder ogen zien.
Door corona zou de economie ānegatieve groeiā vertonen. Vreemd, want groei kan nooit negatief zijn. Dan is het afname, achteruitgang of krimp. De groei-obsessie vertaalt zich in even grote obsessie voor het bnp als maatstaf voor welvaart en welzijn, nochtans een heel kromme meetlat.
Opvallende berichten waren het over de gehavende geldinzameling van Het Rode Kruis of Broederlijk Delen. Of de versnelde internationale afslanking van Oxfam. Vele verenigingen en organisaties zien door corona hun inkomstenkant aan flarden gereten. Waar vinden ze goede raad?
"Het coronabeleid kost 10.000 het leven, stort iedereen in een verwoestende lockdown en belast zwaar onze toekomstā¦ terwijl bijna alle ellende te vermijden viel. Wie ons moest beschermen, deed dat niet. Voor een veilige exit zijn ze onbetrouwbaar. Ze zijn verantwoording schuldig." Een nieuw Pala boek stelt de coronavragen scherp.
Critici van het neoliberalisme hebben het hier heel moeilijk mee: als het om het publiek belang draait, is geld beter in handen van een miljardair als Bill Gates dan in de handen van een federale overheid beheerst door president T.
Europa moet tegen 2010 de meest competitieve economie ter wereld hebben. Dat hebben de Europese leiders in 2000 in Lissabon beslist. Het is geen geheim wat de bedoeling is van deze strategie, namelijk de winst en de concurrentiekracht van de bedrijven veilig te stellen. Maar wat zit erin voor de werknemers? De Europese Commissie is ervan overtuigd dat de huidige arbeidsmarkt en het arbeidsrecht niet soepel genoeg zijn om het doel te bereiken. Hun Lissabonstrategie raakt zo vertaald in een politiek van langer en flexibeler werken en van afbraak van sociale rechten en publieke dienstverlening. Dat programma van flexicurity maakt dus deel uit van de bredere strategie om Europa ānaar de top van de wereldeconomie te leidenā. Daar is op zich weinig mis mee. Alleen, de uitvoering dreigt goed te zijn voor werkgevers maar een pak minder prettig voor de werknemers in Europa. De kapitaalkrachtigen, aandeelhouders en werkgevers zullen hier de vruchten van plukken. Voor de werknemers betekent het vooral of zelfs alleen maar achteruitgang. Intussen is duidelijk dat Europa de Lissabondoelstellingen niet haalt en wordt steeds onduidelijker waar Europa echt naartoe wil. Vooral het afstemmen van de economische, de sociale en de ecologische ambities verloopt moeilijk. Wel is zonneklaar dat de economische doelstellingen altijd minstens een streepje voor hebben.
