De voorbije dagen was de Tsjadische hoofdstad N'Djamena het toneel van een merkwaardige vorm van sociaal protest: duizenden vrouwen zijn de dag begonnen met een concert van geroffel op potten en pa
We gaan een goede praktijk niet opgeven, namelijk regelmatig aandacht blijven besteden aan de bijna onvoorstelbaar grote ongelijkheid in de wereld.
Met de verkiezingen voor het Europees Parlement in juni 2009 in het vooruitzicht zal Europa volgend jaar nog meer de politieke agenda beheersen. Maar de EU zit met een huizengroot democratisch probleem: het Verdrag van Lissabon, dat het door Fransen en Nederlanders weggestemde ontwerp van Europese Grondwet uit 2005 moest vervangen, raakt maar niet goedgekeurd. Op 12 juni 2008 gooiden de Ieren roet in het EU-eten door in een referendum overtuigend neen te zeggen tegen het nieuwe verdrag. Sindsdien weet niemand nog precies hoe het nu verder moet. Een plan-B was er gewoonweg niet. De ondankbare Ierse kiezers kregen massaal de schuld in de schoenen geschoven voor deze obstructie.
De toestand in Zimbabwe wordt met de dag uitzichtlozer. Minstens 800 mensen zijn de voorbije weken gestorven aan cholera en 60.000 anderen dreigen door de epidemie besmet te raken omdat het gezondheidssysteem compleet is ingestort, zuiver drinkwater bijna niet meer te krijgen is en de afvalbergen zich ophopen in de armste wijken. De inflatie heeft ondertussen duizelingwekkende hoogten bereikt, kortom niets werkt nog zoals het hoort. Kritische journalisten en mensenrechtenactivisten worden bedreigd.
We zijn een dure les aan het leren.
We zitten in slechte papieren. Laten we snel eens kijken hoe dat komt - waarbij we geen crisis uit de weg gaan - en dan vooral naar de uitwegen zoeken, want die zijn er wel degelijk.
Vorige week woensdag werd op het Caribische eiland Barbados het Economisch Partnerschapsakkoord (EPA) plechtig ondertekend tussen de Europese Unie en de vijftien lidstaten van het Caribische gebied, vertegenwoordigd in CARIFORUM. Hiermee bereikte de EU voor het eerst de eindstreep in een regionaal akkoord in de moeizaam aanslepende onderhandelingen over de zeer omstreden EPA's, die bedoeld zijn om de handel tussen de EU en de 78 ACP-landen (zeg maar de vroegere kolonies van Europa) op een nieuwe, meer liberale leest te schoeien in overeenstemming met de regels van de Wereldhandelsorganisatie. In totaal moeten met zes regionale blokken EPA's worden afgesloten. De oorspronkelijke deadline van december 2007 was dus al lang overschreden.
Eeuwfeesten zijn ideale gelegenheden om terug te blikken. Precies honderd jaar geleden werd de Belgische staat - een beetje tegen wil en dank - een koloniale mogendheid. Koning Leopold II zag zich door schandalen gedwongen het beheer van zijn reusachtige privékolonie Congo, waaraan hij goed geld had verdiend, over te dragen aan België.
Toch blijft dat Belgische koloniaal verleden ook vandaag nog zeer omstreden en grotendeels onbekend terrein voor de huidige generaties die geen directe banden meer hebben met die recente geschiedenis. In tegenstelling tot andere Europese koloniale mogendheden is het koloniaal verleden zo goed als een blinde vlek gebleven in het Belgische onderwijscurriculum. In Congo is de toestand op dat vlak nog erger.
Regeerders zijn er om het hoofd koel te houden in woelige en moeilijke tijden. En vooral moeten ze zich altijd blijven concentreren op hoe ook voor morgen een goede samenleving te bouwen. Crises zijn uitdagingen, zoals wel eens is gezegd, en ze zijn vooral de grootste kansen om in de richting te marcheren die men uit wil.
Twintig jaar lang zijn onze politici zichzelf blijven voorhouden dat ze niet opkonden tegen de algemene hang naar meer markt, meer privatiseringen en meer laissez-faire, ook in de gevallen dat het manifest om foute keuzes ging. Vandaag valt het failliet van een dergelijk éénzijdige benadering niet langer te ontkennen.
Op vrijdag 5 september gaan de Angolezen naar de stembus om een nieuw parlement te verkiezen. In 2009 volgen dan normaal gezien de presidentsverkiezingen. Het worden zeker ‘historische' verkiezingen, want het zullen de eerste zijn sinds er in april 2002 een einde kwam aan een van de langste en bloedigste oorlogen op het Afrikaanse continent (begonnen in 1961 en met korte onderbrekingen doorgegaan in 1975 en 1992 doorgegaan tot 2002). Toch zijn nog lang niet alle voorwaarden vervuld om te garanderen dat het ook vrije en eerlijke verkiezingen zullen worden, waarvan de uitslag weerspiegelt wat de meerderheid van de bevolking wil.
