Politiek

Officieel heerst er vrede in de regio van de Grote Meren. Congo hield vorig jaar verkiezingen na een turbulente periode van tien jaar waarbij naar schatting vier miljoen mensen omkwamen. De Burundezen hadden al een jaar eerder een moeizame overgangsperiode afgesloten met verkiezingen. En Rwanda experimenteert met het gacaca-systeem voor de berechting van duizenden genocideverdachten. Maar iedereen weet dat de vrede in de regio heel broos is. In het oosten van Congo gaat het de laatste weken veeleer de verkeerde kant uit. Kan de strijd tegen de straffeloosheid van oorlogsmisdaden een voldoende voorwaarde scheppen voor een duurzame vrede?

Libië, voor Europeanen amper een boogscheut ver, is niet zo vaak meer in het nieuws, meest recent met de onderhandelingen rond de vrijlating van enkele Bulgaarse verpleegsters en een Palestijnse arts. De veranderingen die het land de voorbije halve eeuw kenmerken, zijn echter ronduit spectaculair en verdienen meer bekendheid.

Internationale verdragen maken op zichzelf nog geen betere wereld. Maar ze zetten ons mee op de goede weg en zijn daarom hoogstnoodzakelijk. Dan is het wel jammer om te zien hoe vele landen heel vergeetachtig zijn in het ondertekenen of ratificeren van internationale overeenkomsten.
In New York vergadert sinds vorige week de 62ste Algemene Vergadering van de Verenigde Naties. Meer dan veertig landen hebben aangegeven in deze periode tot minstens één verdrag toe te treden, of een verdrag te ondertekenen of te ratificeren. Dat is niet niks. Maar de VN-verantwoordelijke, Annebeth Roosenboom, hamert erop dat landen meer kunnen doen om verdragen en overeenkomsten uitvoering te geven.

Zestien Europese afdelingen van Attac uit onder andere België, Nederland, Duitsland, Frankrijk, Italië, Spanje en Polen zijn erin geslaagd tot een gemeenschappelijke verklaring te komen o