Ineens lijkt artificiële intelligentie overal terwijl ze eigenlijk al decennia in opmars is. Maar er vindt inderdaad een versnelling plaats. En argeloosheid daarover kunnen we maar beter missen, zeker nu zelfs de bazen van OpenAI, Alphabet en Microsoft regulering vragen: alsof Exxon in 1965 zou vragen om een klimaatakkoord.
In volle coronatijd kon de wereld maar doordraaien met behulp van digitale communicatie. Toch ontbreekt het de wereld net aan een ambitieus doel inzake communicatie.
Maatschappelijke polarisering neemt toe en houdt sociale en klassieke media in de ban. In die conflictueuze wereld blijkt Wikipedia een steeds belangrijker neutrale scheidsrechter. Waar blijft de erkenning als mondiaal cultureel erfgoed?
Nu artificiële intelligentie nog sneller oprukt, heeft de Vlaamse Raad voor de Journalistiek een richtlijn klaar, naar eigen zeggen als eerste in Europa. Dat is geen economisch maar alvast toch een deontologisch antwoord op de verhevigde mediastorm die opsteekt.
Wereldwijd worden parlementariërs in toenemende mate geconfronteerd met mensenrechtenschendingen en een groter risico op represailles, simpelweg omdat ze hun mandaat uitoefenen of hun ideeën uiten. Azië volgt dezelfde trend.
Het nieuws dat het aantal inwoners van China voor het eerst in 60 jaar is gedaald, viel op 17 januari in haast alle media aan te treffen. Die beklemtoonden bijna allemaal dat dit de economische groei kan aantasten; voordelen van een bevolkingskrimp lieten zij compleet onvermeld.
Grote veranderingen en forse besparingen bij VRT trekken veel aandacht. Terecht. Maar een volwaardig debat vereist dat de essentie centraal staat. Wat verwacht de samenleving? Wat is de opdracht van haar 'gedroomde' publieke omroep?
Een wereld die digitaliseert voert ook conflicten steeds meer online. Maar hoe zich informeren over cyberterrorisme in bv. Oekraïne, een fenomeen dat veel minder zichtbaar is dan artilleriebeschietingen of tankgevechten?
