Door corona was 2020 voor supermarkten een jaar van sterke omzetstijgingen. Terwijl de hele sector met bijna negen procent groeide, presteerde Coop Supermarkten nog merkelijk beter.
De economische wereld en volgzame politici zijn gebiologeerd door competitiviteit. Ze staren naar bnp en ranglijsten die hun zicht benevelen want ze vatten duurzaamheid niet. Biedt de 'Global Sustainable Competitiveness Index' een alternatief?
Inclusio, een vastgoedvennootschap met sociale ambities, haalt begin december zestig miljoen euro kapitaal op met een beursgang. De rechtstreekse kost bedraagt meer dan 5,5 procent van dat geld. Samen met nog andere slorpen de onkosten in totaal zelfs bijna tien procent op.
Met hun activiteiten brengen bedrijven geregeld ergens ter wereld schade toe aan mensen en milieu. Om hen te dwingen mens en milieu overal te respecteren, is er het voorstel van een zorgplichtwet.
Als we een circulaire economie willen, is die maar echt duurzaam als we de werknemers ervan veilige jobs kunnen waarborgen. De Europese vakbond van de publieke diensten toont aan dat dit nu niet het geval is.
Er was hoop dat de coronacrisis een maatschappelijk nieuw begin zou inluiden. Maar als onze experts zich blijven vastrijden in de klassiekers technologische innovatie en groei die net de meeste problemen hebben veroorzaakt, boren we die hoop de grond in.
Kan een coöperatie de HEMA winkelketen (mee) redden en duurzaam heroveren voor de samenleving? Dat is het doel van 'Hou de Hema' en 'We love Hema'. Ambitieus maar succes niet verzekerd.
Sinds eind 19de eeuw regent het waarschuwingen voor straling, asbest, tabak, overbevissing, DDT, groeihormonen, klimaatverandering, insecticiden, genetisch gewijzigde gewassen, nanotechnologie… altijd worden veel te laat lessen getrokken.
Hoe gaan we de coronacrisis betalen? Toch niet alleen met belastingen? Want er is een prima alternatief. Zet de immense aantallen coronamiljarden grotendeels om in aandelen van bedrijven, dan zorgen die straks voor overheidsinkomsten.
Door corona zou de economie ‘negatieve groei’ vertonen. Vreemd, want groei kan nooit negatief zijn. Dan is het afname, achteruitgang of krimp. De groei-obsessie vertaalt zich in even grote obsessie voor het bnp als maatstaf voor welvaart en welzijn, nochtans een heel kromme meetlat.
Geld is een middel, zeker, maar van onschatbaar belang. Het is de zuurstof waarmee een economie duurzaam welvaart en welzijn weet te creëren. Veiligheidshalve moeten we in volle coronashock onze bank Belfius zonder treuzelen verankeren in de samenleving.
Het haalt minder media-aandacht. Maar het Duitse beursgenoteerde bedrijf Fresenius ontwijkt al even hard belastingen als de Amerikaanse digitale giganten Apple, Amazon of Facebook.
Van verdeeldheid naar eenheid en verbondenheid: met die ondertitel geeft John Habets aan waar hij graag naartoe wil met zijn nieuwste boek. Hij wil de contouren van een nieuwe wereld schetsen want de huidige verkeert in diepe crisis.
Kan een Canadees investeringsfonds straks compensatie afdwingen omdat Nederland niet langer toestaat dat het zoveel winst wegzuigt uit de opvang van 60.000 kinderen?
Ik stapte uit de bus op een industrieterrein. Overal grote vrachtwagens om me heen, bewegend en geparkeerd. Verder lopend zag ik nog veel meer trucks, rijdend van en naar het vliegveld… krankzinning hoe onze economie nu draait.
Economie omvat alles wat met de creatie, bevordering en verdeling van welvaart en welzijn te maken heeft. De economie is de draaischijf voor onze behoeften en ambities, zowel van de mens als van de samenleving. Het gaat erom de schaarse middelen zo goed mogelijk te gebruiken om aan de behoeften en ambities te voldoen. Economie is dus kiezen: kiezen welke behoeften vervuld worden en welke ambities worden nagestreefd, en welke niet.
Europa moet tegen 2010 de meest competitieve economie ter wereld hebben. Dat hebben de Europese leiders in 2000 in Lissabon beslist. Het is geen geheim wat de bedoeling is van deze strategie, namelijk de winst en de concurrentiekracht van de bedrijven veilig te stellen. Maar wat zit erin voor de werknemers? De Europese Commissie is ervan overtuigd dat de huidige arbeidsmarkt en het arbeidsrecht niet soepel genoeg zijn om het doel te bereiken. Hun Lissabonstrategie raakt zo vertaald in een politiek van langer en flexibeler werken en van afbraak van sociale rechten en publieke dienstverlening. Dat programma van flexicurity maakt dus deel uit van de bredere strategie om Europa ‘naar de top van de wereldeconomie te leiden’. Daar is op zich weinig mis mee. Alleen, de uitvoering dreigt goed te zijn voor werkgevers maar een pak minder prettig voor de werknemers in Europa. De kapitaalkrachtigen, aandeelhouders en werkgevers zullen hier de vruchten van plukken. Voor de werknemers betekent het vooral of zelfs alleen maar achteruitgang. Intussen is duidelijk dat Europa de Lissabondoelstellingen niet haalt en wordt steeds onduidelijker waar Europa echt naartoe wil. Vooral het afstemmen van de economische, de sociale en de ecologische ambities verloopt moeilijk. Wel is zonneklaar dat de economische doelstellingen altijd minstens een streepje voor hebben.
